((و چه سخت است به زبان آوردن کلماتی....اینچنین))
خداحافظ
چه سریع فراموشت کردم ولی چه سخت بود فراموش کردنت. امروز به یکباره احساس کردم که دیگر در وجودم کسی به نام تو نیست.امروز خلاء قلبم را با وجود دیگر در حال پر شدن است شناختم.چه بی صدا کوچ کردی و چه سخت و یادم هست که چه بی رحمانه رنگین کمان تمام آرزوهایم را به یکباره از روی قلبت زدودی و آن لحظه چه ترسی بود وحشت از بی کسی و امروز این منم که با من می رود.امروز تنهایم بی وحشتو چه سخت میجنگم با آن سرنوشتی که در انتظارم است.با توام! با تو سخن می گویم که مرا در اوج وحشت رها کردی و چه سخت بود لحظه ی جدایی؛ولی در همان لحظه منی متولد شد محکم تر از قلب تو و بی رحم تر از احساست.و چه سنگین میرود این من.
روزی که فراموشت کردم متولد شدم و چه سخت بود آن لحظه و من سر سخت تر.
بعد ها فهمیدم که تولد همیشه خوشایند است.لحظه ی مرگ معصومانهی من سخت بود ولی به وجود آمدن به دست او مقدس.
مسافر شب های غریب زندگی من دیگر نیست تا او را بپرستم ولی میداند هر جای از دنیا که باشد مسافر قلب من خوهد بود که هرگز به او اجازه ی سفر داده نخواهد شد.ای مسافر ای دوست دلم برای لحظه های رفاقتمان تنگ است
دیشب به یاد سیل اشکهایم در آن لحظه های جدایی بار دیگر اشک ریختم و با تمام وجود این جمله را حس کردم
((تولد همیشه مانع مرگ وجود است))
همه با گریه می آییم و با لبخند مرویم اما اینبار من با لبخند آمدم وبا گریه رفتم.دلم باز هوای بوی خوش رفاقتت را کرده.
آری
باز دلتنگت شده ام ای مسافر شب.